Niall cz. 27

Usiadł obok mnie załamany i zapłakany i powiedział:
- Znam prawdę! Harry mi powiedział- złapał mnie za rękę.
- Ale zaraz wszystko ci wytłumaczę...- byłam przerażona.
- Już się nie tłumacz. Mogłaś mi powiedzieć, że on cię śledzi- pocałował zewnętrzną część mojej dłoni.
- Tak. I znowu byś go pobił- odetchnęłam z ulgą- a Harry załatwił to bezboleśnie, wziął go za koszulkę i zagroził, a ty byś się od razu na niego rzucił i go skopał- powiedziałam.
- Bo cię kocham i nie pozwolę, żeby ktoś ciebie albo naszego dzieciaka skrzywdził- uśmiechnął się- jesteś dla mnie najważniejsza.
- Kocham cię Horanku- powiedziałam i uśmiechnęłam się.
- Musi pan już niestety iść. Wiemy że to prywatna klinika, pan zapłacił za to żeby narzeczona była tutaj, ale musi pan wyjść. Najlepiej żeby pan wrócił do domu i się przespał- podeszła do nas pielęgniarka i poklepała go po ramieniu.
- To ja poczekam na korytarzu do rana- uśmiechnął się.
- Nie! Masz iść do domu! Rozumiesz?- zapytałam.
- No dobrze- uśmiechnął się i wyszedł. Ale i tak tego nie zrobił, usiadł na krześle i siedział. W końcu się wkurzyłam i napisałam do niego:

"Z tobą jest gorzej niż z dzieckiem, proszę cię idź do domu, wyśpij się i wrócisz rano.

Rozumiemy się? Mam nadzieję, że tak :)

Kocham cię bardzo mocno i żałuję, że nie możesz zostać przy mnie.

Już za tobą tęsknie i kocham.

Dominika"

Po tej wiadomości wstał, pomachał mi i poszedł. Leżałam na łóżku, gładząc swój brzuch, nie mogłam zasnąć, bo mała okropnie kopała. Łzy lały się z moich oczu bezlitośnie. Nagle mój IPhone wydał dźwięk i w pokoju rozjaśniło się, gdy wzięłam telefon zobaczyłam że wiadomość jest od wujka Harry'ego:

"Leżę w łóżku i myślę o tobie. Jesteś dla mnie najważniejsza. Nie chcę cię stracić.

Potrzebuje cię do życia, jesteś dla mnie jak tlen dla każdego człowieka, jak woda dla

rybek. Mam dwa oblicza, to kobieciarza które znasz, ale mam też takie którego nikt

nigdy naprawdę nie poznał, tylko ty. To oblicze przedstawia mnie zakochanego na zabój.

Nikogo nigdy tak bardzo nie kochałem jak ciebie i nigdy o tobie nie zapomnę. Leżę w tym

łóżku i nie mogę o tobie zapomnieć, mam przed oczami cały czas twoją twarz, oczy, usta 

i twój słodki uśmiech. Dlaczego mi to robisz? Dlaczego musisz być z Niall'em? Tak cię kocham.

Nie rozumiem życia, gdy jestem zakochany ta druga osoba mnie nie kocha lub ma już chłopaka.

Dlaczego wcześniej nie poczułem tego do ciebie, dopiero dostrzegłem to dzisiaj. Byłbym przed

Horanem i to teraz nosiłabyś moje dziecko.

Kocham cię. Chcę się z tobą jeszcze raz spotkać.

Harry xoxo."

Po przeczytaniu uśmiechnęłam się i momentalnie zasnęłam.

*tydzień później*

Mama urodziła mi pięknego braciszka. Był taki malutki i taki słodki. Wypuścili mnie z kliniki, wróciłam do domu z Horanem. Oczywiście jak zwykle musiał jechać do matki, bo znowu miała atak ja znowu sama siedziałam w domu. Zajęłam się oglądaniem starych rzeczy, płyt zespołu, zdjęć z przeszłości. Były takie piękne. Gdy zaczęłam przesłuchiwać płyt, ktoś zapukał do drzwi. Poszłam otworzyć..
- Cześć- usłyszałam chropowaty głos- stęskniłem się za tobą.
- Harry- przytuliłam go- wejdź- pocałowałam w policzek i zamknęłam drzwi.
- Byłem dzisiaj u Julii- uśmiechnął się i usiadł na kanapie.
- Słodki no nie?- zapytałam i momentalnie chłopak ściągnął mnie na swoje kolana- chcesz coś do picia?- zapytałam.
- Nie. Chcę porozmawiać- odgarnął włosy z mojego czoła.
- Poczekaj zmienię nutę bo ta jest jakaś smętna- podeszłam do wierzy- to!- puściłam coś ostrzejszego.
- Słuchasz naszych płyt- zaśmiał się- to jest Midnight Memories.
- Fajne- usiadłam obok niego i popatrzyłam na jego prawy nadgarstek- o widzę dwie nowe dziary, znowu pewnie nie mają sensu- zaśmiałam się.
- Ahh no tak- speszył się i wycofał rękę do tyłu.
- Mogę zobaczyć?- zapytałam.
- Poczekaj! Najpierw chcę ci coś powiedzieć. Przepraszam, że powiedziałem że cię potrzebuję, ale ja nie boje się miłości i nie potrafię tego ukrywać- powiedział i zbliżył się do mnie.
- Nic się nie dzieje, akurat wtedy podniosłeś mnie na duchu- uśmiechnęłam się- a teraz pokazuj- zobaczyłam najpierw datę 01.03.1999- żartujesz chyba- zaśmiałam się.
- Mówiłem ci że jestem w tobie zakochany- powiedział.
- Ale żeby moja data urodzenia- powiedziałam.
- No tak właśnie- powiedział i uśmiechnął się.
- A to drugie?- zapytałam i popatrzyłam to też była data 21.09.2017- co to ma oznaczać?- zapytałam.
- Wtedy pierwszy raz mnie pocałowałaś- powiedział i zaczerwienił się- widzisz to nie jest głupie.
- Kocham cię- zaczęliśmy się całować. Nasze usta znowu złączyły się w jedność. Znowu czułam, że jest on dla mnie najważniejszy chociaż wcale tak nie było. Nagle ktoś zapukał do drzwi, podeszłam i popatrzyłam przez szybę to był Horan.
- To Niall- powiedziałam przerażona.
- Proszę ukryj mnie- powiedział lokers i szybko wstał z kanapy.
- Idź na górę, wejdź do jednego z pokojów gościnnych, jest tam pościelone i jak będziesz chciał to prześpij się do jutra- podeszłam do niego.
- Dziękuje- pocałował mnie i wybiegł na górę. Otworzyłam drzwi Horanowi i pocałowałam go.
- Zaraz, zaraz...

Więcej w kolejnej części ;)

Dziękuje za czytanie i za komentarze

Kocham was <3

xoxo.

~Horan'owa