Niall cz. 28

- Dziękuje- pocałował mnie i wybiegł na górę. Otworzyłam drzwi Horanowi i pocałowałam go.
- Zaraz, zaraz czy tutaj ktoś jest?- zapytał.
- Nie no co ty. Przecież jestem sama- pocałowałam go jeszcze raz- kochanie głodny jesteś?- zapytałam uśmiechając się.
- No przecież słyszę, że ktoś chodzi na górze- powiedział i był wściekły.
- Wydaje ci się- powiedziałam wściekła.
- Ja tylko sprawdzę dla jasności- już miał postawić krok na schodach.
- Mam tego wszystkiego dość- usiadłam na kanapie i zaczęłam płakać- jeździsz cały czas do matki, mną w ogóle się nie zajmujesz, jestem na szarym końcu twojego życia. A teraz? Teraz mi nie wierzysz- położyłam się.
- Kochanie przepraszam- powiedział i podszedł do mnie- myślałem, że nie jesteś zła, przecież zawsze mówiłaś żebym jechał i nie przejmował się tobą- kucnął i popatrzył na mnie.
- A co miałam powiedzieć, żebyś został ze mną? Brakuje mi ciebie i chcę z tobą spędzić czas bo cię kocham?- zapytałam i pogładziłam swój i tak jak na ten miesiąc niewielki brzuszek.
- Tak, właśnie tak mogłaś powiedzieć- delikatnie przejechał po mojej ręce, a mnie przeszły delikatne dreszcze.
- Zostaw- wstałam i poszłam do ogrodu- chcę być sama- usiadłam na tarasie. Siedziałam tak sama i płakałam, dlaczego tak jest. Przecież to ja teraz powinnam najbardziej się dla niego liczyć. To ja jestem w zaawansowanej ciąży. Dobra rozumiem matka ma białaczkę i w każdej chwili może umrzeć, ale ja czy ja nie powinnam dostać od niego trochę więcej uwagi. Tęsknie za tym wszystkim, za naszymi wspólnymi rozmowami, które czasem w ogóle nie miały sensu. Po prostu nie chcę żeby to wszystko tak funkcjonowało, nie chcę żebyśmy byli od siebie oddaleni, nie chcę zdradzać Niall'a z Harry'm tylko dlatego, że brakuje mi miłości w życiu i to brunet zapełnia mi pustkę w sercu- dlaczego Boże?- powiedziałam szeptem- nie zasłużyłam sobie na taki los- szeptałam do siebie- dlaczego tak jest? dlaczego ja jestem zawsze na drugim planie ta nie ważna- nagle podszedł do mnie nasz kot był taki piękny, był rudy ale przepiękny dostałam go od Niall'a jak zamieszkałam u niego. Nazwaliśmy go wspólnie, a jego imię brzmiało Lucek. Był to mój ukochany kot. Wzięłam go na ręce i zaczęłam głaskać- tylko ty mnie rozumiesz- powiedziałam i powąchałam jego pachnącą sierść. Nagle głos w mojej podświadomości zaczął do mnie mówić:
- Zobaczysz wszystko się jeszcze ułoży, będziecie szczęśliwi. Niall cię naprawdę kocha. A teraz cierpi, siedzi u was w pokoju i płacze. Rozpacza po tym co mu powiedziałaś. Płaczę z twojego powodu- nagle jakby coś zakuło mnie w sercu i poszłam na górę. Uchyliłam delikatnie drzwi od naszego pokoju i zobaczyłam jak płacze, zobaczyłam jego płacz, którego po prostu nienawidziłam. Weszłam i zamknęłam drzwi.
- Kochanie przepraszam- podeszłam do niego i na siłę wcisnęłam swój język do jego ust.
- Nie to ja powinienem cię przeprosić- powiedział i zaczął mnie całować- byłem strasznie zajęty mamą, a nie zauważyłem, że jesteś sama i pewnie brakuje ci mnie.
- Ja przepraszam za to, że powiedziałam że jestem dla ciebie nieważna jak dobrze wiem że jest to nieprawda- przytuliłam go bardzo mocno.
- Nie wiem jak pozwoliłem abyś kiedykolwiek mogła zwątpić w moją miłość do ciebie- zasapany dotknął brzucha- jak ją nazwiemy?
- Nie wiem jeszcze się nie zastanawiałam- uśmiechnęłam się i popatrzyłam w roześmiane oczy blondyna.
- No to najwyższa pora pomyśleć- powiedział- może Kendall?
- Nie! To kojarzy mi się z taką zimną suką, która chce być na szczycie i być najlepsza- zaśmiałam się.
- Elllie?- zapytał.
- Nie- powiedziałam- a może tak Lily?- zapytałam.
- Jejciu jakie to śliczne. Lily Horan- uśmiechnął się- jutro jedziemy na zakupy, kupimy jakieś łóżeczko i inne potrzebne rzeczy- pocałował mnie.
- Zaczekaj zaraz przyjdę, nie zamknęłam okna w gościnnym bo wietrzyłam- to było kłamstwo, ale musiałam tam wejść żeby wyprowadzić Harry'ego- zaraz wrócę- wyszłam, otworzyłam drzwi ale nikogo już tam nie było, był tylko liścik na szafce nocnej:

" Wiesz co nie chce mi się czekać do rana i jeszcze jak myślę że on za chwile może tu wejść, naprawdę

nie chce ryzykować. Wyjdę tak, że mnie nie zauważycie, bo i tak jesteście zajęci sobą. Zostawiam

ci moją chustkę na włosy bo i tak wiem, że już nigdy mi się nie przyda w życiu. Podjąłem najtrudniejszą

decyzję w moim życiu. Chcę się z tobą jeszcze tylko pożegnać. Dziękuje ci za te kilkanaście dni spędzonych

w miłości z tobą. Ale nie chcę wam przeszkadzać. Żegnam cię, mam nadzieję, że zobaczymy się w tym lepszym świecie.

Całuję cię bardzo mocno i nigdy nie zapomnę.

Harold Edward Styles"

Pomyślałam że to pewnie jego kolejny głupi żart, więc nie przejęłam się tym listem, wróciłam do sypialni. Włączyliśmy sobie telewizor i zaczęliśmy rozmawiać:

- Nawet nie zapytałem się jak się czujesz? Czy wszystko dobrze- objął mnie swoim ramieniem.

- Tak oczywiście. Wszystko jest wspaniale- powiedziałam i uśmiechnęłam się.

- A Julia jak tam?- zapytał.

- Nie byłam u niej dzisiaj, miałam parę spraw do załatwienia i nie mogłam- pocałowałam go- a u mamy?

- No stan się poprawił, ale nadal jest źle. Ma cały czas przeżuty, nie wiadomo czy dożyje do następnego roku- zaczął płakać.

- Przepraszam, że poruszyłam ten temat, ale chciałam wiedzieć- otarłam jego łzy.

- Nic się nie stało. Wiem, że się martwisz- powiedział i pocałował mnie. Nagle mój IPhone zaczął dzwonić, wibrował na szafce nocnej. Gdy popatrzyłam na ekran, był to nieznany numer. Wstałam i poszłam w stronę drzwi balkonowych. To co usłyszałam było okropne, nie do pomyślenia. Upuściłam telefon na ziemię, usiadłam i zaczęłam płakać.

- Co się stało?- zapytał Niall.

- Nie no nic poważnego- ogarnęłam sobie włosy- zawieź mnie do szpitala.

- Dlaczego, coś z Julią?- zapytał i przytulił mnie.

- Nie! To jest coś gorsze...

- Co się stało?- zadał znowu pytanie.

- Wiedziałam, że to się stanie .......

Więcej w kolejnej części ;)

Dziękuje za czytanie i komentarze <3

~Horan'owa