Niall cz. 22

Nagle usłyszałam, że telefon domowy dzwoni podniosłam słuchawkę tym razem z przerażeniem:
- Halo!?- zadałam pytanie.
- Czy pani jest krewną Perrie i Zayn'a Malików?- głos w słuchawce zadał pytanie.
- Tak. Coś się stało?- zapytałam.
- Państwo Malikowie mieli bardzo poważny wypadek. Leżą teraz w szpitalu [nazwa szpitala] i zarówno pani Perrie jak i pan Zayn walczą o życie- powiedział lekarz tak jakby miał zapisaną regułkę na kartce.
- Dobrze zaraz się tam zjawimy- powiedziałam i z niedowierzaniem odłożyłam słuchawkę i poszłam w stronę salonu cała sztywna, potrząsnęłam Horana- wstawaj, musimy jechać- byłam nadal w szoku.
- Ale co się stało?- zerwał się z przerażeniem.
- Musimy pojechać do szpitala- mówiłam.
- Ale co się dzieje?- zapytał i wziął w swoje ręce moje ramiona i zaczął mną potrząsać.
- Musimy pojechać do szpitala- powtarzałam i byłam jak w transie.
- Co się stało?- nagle poczułam uderzenie w twarz- słyszysz mnie? co się dzieje?
- Perrie i Zayn- usiadłam na kanapie i wzięłam głowę w swoje ręce.
- Co z nimi?- zapytał i kucnął przy mnie.
- Mięli wypadek. Walczą o życie- wreszcie chyba doszło to do mnie bo zaczęłam płakać.
- Żartujesz?- zapytał przerażony.
- Nie. Dzwonili do nas- powiedziałam i mocno przytuliłam go- nie chcę cię stracić.
- Nie stracisz. Spokojnie. Wszystko będzie dobrze, wyjdą z tego zobaczysz- mówił i gładził moje włosy- chodź teraz pojedziemy- złapał mnie za rękę, pociągnął, ubrał mi jeansową kurtkę, przewiesił torebkę przez moje ramie, a na końcu zarzucił na siebie sweter. W drodze do szpitala nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem, wreszcie gdy dojechaliśmy na miejsce powiedział:
- Kochanie teraz musisz być dzielna- pocałował mnie i złapał za rękę- przepraszam gdzie leżą państwo Malikowie?- zapytał jednej z pielęgniarek.
- Tutaj w 107 korytarzem prosto i w lewo- uśmiechnęła się. Poszliśmy w tamtą stronę, gdy staliśmy przed salą wyszedł lekarz:
- To państwo są ich krewnymi?- zapytał.
- Tak. Ja jestem najlepszym przyjacielem Zayn'a, prawie bratem znamy się od dziewiętnastu lat- powiedział.
- Nigdy nie udzielam informacji o pacjentach jeśli nie są osobami z rodziny, ale pan jest taki przekonywujący. A więc najwyraźniej państwo Malikowie spieszyli się do domu, a było tak ślisko że pan Zayn nie wyhamował i uderzył w drzewo- powiedział.
- Oni nie mogą umrzeć- wtuliłam się w Horana.
- Wszystko będzie dobrze- pocałował mnie we włosy- i coś jeszcze?
- Tak. Teraz są w śpiączkach farmakologicznych i walczą o życie, ale trzeba być dobrych myśli- uśmiechnął się- powiadomią państwo rodzinę pokrzywdzonych?- zapytał.
- Oczywiście- powiedział Horan.
- Możemy tam wejść?- zapytałam zapłakana.
- Tak. Ale tylko na chwilę- powiedział i otworzył drzwi.
- Ciociu. Proszę nie zostawiaj mnie. Kocham cię, nie możesz umrzeć, to wszystko nie może się tak skończyć- podbiegłam do łóżka Perrie i złapałam ją za rękę- nie chcę stracić ciebie, ani wujka kocham was- mówiłam przez płacz. Proszę nie zostawiajcie nas wszystkich, kochamy was, a nasze życie nie będzie bez was takie jak jest teraz- powiedziałam. Do pokoju wszedł Niall i przytulił mnie:
- Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz wyjdą z tego- pocałował mnie.
- A jeśli nie? Stracimy ich na zawsze- dalej płakałam.
- Są silni. Muszą walczyć. Mają dwójkę wspaniałych dzieci i wielu przyjaciół- mówił i uśmiechał się.
- Tobie tak to wszystko przychodzi z lekkością, nawet ludzkie życie- powiedziałam.
- Jakbym się wszystkim przejmował to dawno bym już nie żył- uśmiechnął się- chodźmy- złapał mnie pod ramię i wyprowadził z sali. Usiedliśmy na krzesłach, ja nadal byłam cała roztrzęsiona. Horan objął mnie, gładził moje włosy i szeptał do ucha że wszystko będzie dobrze. Nagle do szpitala wbiegła mama Zayn'a, która była bardzo przerażona, nawet nas nie zauważyła tylko wbiegła do sali.
- Chodźmy stąd- powiedział blondyn i złapał mnie za rękę- przyjdziemy jutro.
- Dobrze. Kocham cię- powiedziałam i pocałowałam go.
- Ja ciebie też kochanie- uśmiechnął się pogładził moją twarz- i oczywiście kocham nasze dziecko.
- Tak bardzo chciałabym się z tobą kochać- wymruczałam mu do ucha.
- Chyba sobie kpisz. W ciąży!- powiedział oburzony.
- Tylko tak powiedziałam-uśmiechnęłam się. Gdy wreszcie wyszliśmy ze swoich ramion zobaczyliśmy...

Więcej w kolejnej części

Dziękuje za wszystkie pozostawione komentarze

Kocham was xoxo.

Życzę wam wesołych, rodzinnych i ciepłych Świąt i szczęśliwego Nowego Roku.

Życzę wam żeby wszystkie wasze marzenia się spełniły, a najważniejsze

żeby spełniło się marzenie każdej Polish Directioner, aby chłopcy

wreszcie zagrali w Polsce. Jeszcze raz spełnienia najskrytszych marzeń, 

dużo miłości w waszym życiu, zdrowia, szczęścia i żebyście dalej

należały do naszego fandomu. Żebyśmy wytrwały do końca,

żebyśmy wierzyły w chłopaków, żebyśmy ich dalej kochały

tak jak kochamy. I ogólnie wszystkiego, wszystkiego najlepszego ;*

~Horan'owa